yetişmesi gerekn 9872597429 tane çizim
süre 12 saat...
yine her zamanki gbi kendi kendime attığım muhteşem bir son dakika golü...
20 Ekim 2011 Perşembe
19 Ekim 2011 Çarşamba
İŞİN ASLI...
böyle 'dan' diye konuya bi girizgah yapıyım dedim ama başaramadım. biraz toparlıyıp başlıcak olursam...
hayatım yaklaşık 1 sene öncesinden boka saracağının sinyallerini verirken ben ooo polyanna gibi ortalarda koşuşturup duruyordum. "çiçekler böcekler kuşlar köpekler ne güzel ne güzel!" sevinciyle coşarken nedense gelicek kabus günlerin sinyallerini görememişim. ya da gördüm de çok önemsemedim mi nedir anlamadım.
kronolojik sıraya koyucak olursak eğer...
kaltak arkadaşlarımdan yediğim muhteşem kazıklar (ki hala o kazıkların acısını hissediyorum)
üzerine annemin kanser oluşu
ve tüm bunlar yetmezmiş uzun bir ilişkiyi bitirip dımdızlak ortada kalmam
buna bağlı çeşitli depresyonik hareketler içine girmem ( manik depresif miyim ulan ben? yok yok galiba paranoyak olabilirim! vb. gibi..)
ergenliğime adeta ışık hızıyla geri dönüş yaşayıp "batsın bu dünya!" "hayat çok acımasız" gibi anlamsız ve melankolik davranışlar sergilemem. bide utanmayıp yazılar falan yazmam!
asla konuşmamam gereken insanlara asla bilmemeleri ve asla okumamaları gereken mektuplar yazmam ve bunları asla onlara göndermicek olmam.
2 günde bir eski sevgililerimden birini özleyip biri için ağlamam ve sonra ne kadar gerizekalı olduğumu düşünüp bir de kendi aptallıklarıma ağlamam.
tüm bunlar yetmezmiş gibi kendimi daha da buhranlara bunalımlara iteyim diye onla bunla takılıp gereksiz 'yeni' arkadaş ortamları arayışına girmem falan filan derkeeeeeeeeen....
...bir baktım ki...
kendimi tırım tırım psikiyatrist ararken buluverdim.
"ordan iki xanax ver de havamızı bulalım hacııı" kıvamına gelivermişim farkında olmadan.
işte o yuzden böğrümün ortasına gelip oturan hatta oturmayı geçtim bildiğin orda kamp kuran bir öküzle ve tüm bunları düşünürken kafamda sikişen fillerle hayatımı idame ettirmeye çalışan bi gerizekalı gibi görüyorum kendimi...
EVET ŞU SIRALAR KAREKTERSİZLİKTEN SÜRÜNÜYORUM....
hayatım yaklaşık 1 sene öncesinden boka saracağının sinyallerini verirken ben ooo polyanna gibi ortalarda koşuşturup duruyordum. "çiçekler böcekler kuşlar köpekler ne güzel ne güzel!" sevinciyle coşarken nedense gelicek kabus günlerin sinyallerini görememişim. ya da gördüm de çok önemsemedim mi nedir anlamadım.
kronolojik sıraya koyucak olursak eğer...
kaltak arkadaşlarımdan yediğim muhteşem kazıklar (ki hala o kazıkların acısını hissediyorum)
üzerine annemin kanser oluşu
ve tüm bunlar yetmezmiş uzun bir ilişkiyi bitirip dımdızlak ortada kalmam
buna bağlı çeşitli depresyonik hareketler içine girmem ( manik depresif miyim ulan ben? yok yok galiba paranoyak olabilirim! vb. gibi..)
ergenliğime adeta ışık hızıyla geri dönüş yaşayıp "batsın bu dünya!" "hayat çok acımasız" gibi anlamsız ve melankolik davranışlar sergilemem. bide utanmayıp yazılar falan yazmam!
asla konuşmamam gereken insanlara asla bilmemeleri ve asla okumamaları gereken mektuplar yazmam ve bunları asla onlara göndermicek olmam.
2 günde bir eski sevgililerimden birini özleyip biri için ağlamam ve sonra ne kadar gerizekalı olduğumu düşünüp bir de kendi aptallıklarıma ağlamam.
tüm bunlar yetmezmiş gibi kendimi daha da buhranlara bunalımlara iteyim diye onla bunla takılıp gereksiz 'yeni' arkadaş ortamları arayışına girmem falan filan derkeeeeeeeeen....
...bir baktım ki...
kendimi tırım tırım psikiyatrist ararken buluverdim.
"ordan iki xanax ver de havamızı bulalım hacııı" kıvamına gelivermişim farkında olmadan.
işte o yuzden böğrümün ortasına gelip oturan hatta oturmayı geçtim bildiğin orda kamp kuran bir öküzle ve tüm bunları düşünürken kafamda sikişen fillerle hayatımı idame ettirmeye çalışan bi gerizekalı gibi görüyorum kendimi...
EVET ŞU SIRALAR KAREKTERSİZLİKTEN SÜRÜNÜYORUM....
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)